Botnfrosið hagkerfi

Það er ekki nema von að verðbólgan mælist jafnlág og raun ber vitni. Fjárfesting er nærri því engin og í þau fáu skipti sem útlendingar gera tilraunir til fjárfestinga hér á landi er þeim vísað frá.

Sér í lagi er ömurlegt að horfa upp á stjórnvöld amast við atvinnuuppbyggingu á Suðurnesjum. Hvort sem það er álver, gagnaver, einkasjúkrahús eða flugþjónusta - alltaf skal dauð hönd vinstristjórnarinnar koma í veg fyrir að ný atvinnutækifæri skapist.

Á sama tíma telst fimmtungur íbúa á Suðurnesjum til bótaþega. Sá er þetta ritar veltir því hreinlega fyrir sér hvort ekki sé rétt að tala um að mannvonska ráði för á stjórnarheimilinu.

Steingrímur og Jóhanna eru sem stórbændur fyrri alda og amast við nýjum atvinnutækifærum meðan hjúin skulu pínd til hlýðni.

Verðbólgan í samræmi við markmið

Spuni Egils Helgasonar og fleiri

Blaðafulltrúar ríkisstjórnarinnar skjótast nú fram úr öllum skúmaskotum með listilega spunninn þráð sinn:

http://silfuregils.eyjan.is/2010/12/09/icesave-og-svikamylla-landsbankans/#comments

Jóhanna Sigurðardóttir hefði ekki getað afsakað sig og ríkisstjórnina betur en Egill Helgason gerir, þegar hann segir:

“Icesave samningur er kynntur. Hann er mun hagstæðari en hinir fyrri – og kannski eðlilegt að spurt sé hvernig stóð á því að samþykktir voru samningar sem voru svo miklu verri og hvers vegna var talið svo bráðnauðsynlegt að þeir næðu í gegn? Í besta falli virðist þetta bera vott um rangt stöðumat – sem er kannski skiljanlegt  í því fári sem ríkti eftir hrunið.”

Æ, aumingja Steingrímur og Jóhanna, þau voru bara svo ringluð! Eða voru þau kannski bara fórnarlömb aðstæðna? Hvernig í ósköpunum getur það liðist að þáttastjórnendum ríkisútvarpsins haldist uppi að viðhafa svo hlutdrægan málflutning?

Síðan munu menn reyna að draga athyglina frá Svavarssamningunum og vanhæfri ríkisstjórn og reyna að koma höggi á stjórnendur og stærstu hluthafa Landsbankans í staðinn.

En málið er ekki flókið. Íslenska ríkið á ekki og má ekki taka á sig skuldbindingar einkabanka.

Mikil áhætta ríkissjóðs

Almenningur sniðgengur skrípaleikinn

Það er ekki nema vonlegt að kosningaþátttakan sé svo dræm sem raun ber vitni, enda svokallað "stjórnlagaþing" skrípaleikur stjórnvalda, sem vilja draga athyglina frá því hversu ömurlega þeim hefur tekist til við landsstjórnina.

Um leið telja þau Steingrímur og Jóhanna fólki trú um að verið sé að færa valdið til fólksins, en þess vandlega gætt að það ráði engu í raun. Í Rómaveldi til forna var þetta kallað brauð og leikar. Almenningur sér í gegnum sýndarmennskuna og sniðgengur skrípaleikinn.

21% höfðu kosið kl. 17

Fjárfestar hraktir frá landinu

Stjórnvöld eru söm við sig og gera allt hvað þau geta til að halda fjárfestum frá landinu. Svo virðist sem hæstbjóðendur í Sjóvá hafi fengið ósanngjarna meðferð hjá Seðlabankanum, sem fer með hlut ríkisins í tryggingafélaginu. Málsmeðferð Seðlabankans er með slíkum endemum að hún krefst rannsóknar Fjármálaeftirlitsins.

Þetta mál bætis við fjölmörg önnur þar sem stjórnvöld, knúin áfram af andúð við erlent fjármagn, keppast við að hrekja erlenda fjárfesta frá landinu. Nú er mál að linni. Íslendingar eru dæmdir til fátæktar um framtíð ef lokað er fyrir straum fjármagns erlendis frá

Segja sig frá kaupum á Sjóvá

Sérhagsmunagæsla Marínós

Marínó G. Njálsson titlar sig stjórnarmann í Hagsmunasamtökum heimilanna. Nú getur vel verið að fleiri séu í þessum samtökum en hann einn, en það breytir því ekki að málflutningur hans um almenna niðurfærslu skulda getur ekki verið hagsmunamál nema hluta heimila. Marínó hefur undanfarna daga gert ítrekað lítið úr þeim sem lýst hafa öðrum skoðunum í stað þess að ræða málefnin á yfirvegaðan og málefnalegan hátt.

Svokölluð Hagsmunasamtök heimilanna krefjast niðurfellingar hluta skulda sem getur aldrei orðið nema á kostnað annarra, skattgreiðenda eða sparifjáreigenda. Þessi samtök eru mynduð um sérhagsmuni á kostnað almannahagsmuna.

Ekki greint frá skuldum

Höftin eru dragbítur á alla framþróun efnahagslífsins

Í fréttinni er haft orðrétt eftir Þórði Friðjónssyni, forstjóra Kauphallarinnar:

„Sú bjögun sem við búum við hér á landi [innsk: höftin] getur komið verulega niður á hagvexti og orsakað að lífskjaraþróun hér á landi verði mun hægari en annars staðar, vegna þess að menn geta ekki nýtt sér markaðinn og þau tæki sem hann hefur upp á að bjóða til að sem mestu út úr efnahagslífinu".

Þetta er mergurinn málsins. Raunveruleg hætta er á því að áframhaldandi höft á verslun með gjaldeyri muni leiða til víðtækra verðlagshamla og fjárfestingareftirlits líkt og raunin var á haftaárunum 1931 til 1960 (og raunar miklu lengur).

Afleiðing þessa getur ekki orðið önnur en æ versnandi lífskjör og minni hagvöxtur. Einstaklingsframtakið fær ekki að njóta sín við þessar aðstæður og atvinnulíf allt er drepið í dróma. Tal stjórnvalda um nýsköpun í atvinnurekstri en innantómt raus við ríkjandi aðstæður.

Pólitísk spilling er óhjákvæmilegur fylgifiskur þess ástands sem við búum við, en höftin hafa líka afar slæm áhrif á almennt siðgæði í landinu. Fólk lætur sér það lynda að haldinn sé fjölmiðlasirkus yfirvalda vegna meintra ólögmætra gjaldeyrisviðskipta og málum stillt upp með þeim hætti að um allra alvarlegustu glæpi sé að ræða.

Við aðstæður sem þessar er þess skammt að bíða að öryggislögregla ríkisstjórnarinnar taki hús á mönnum í leit að gjaldeyri. Hér verður að spyrna við fótum. Sporin hræða því lítil skref í átt til minna frelsis eru skref í átt til ánauðar. Engar framfarir munu verða í atvinnulífi þjóðarinnar nema stjórnvöld stefni raunverulega að afnámi gjaldeyrishafta.

 

Myndbirting skaðsemi haftanna

Leiksýning fáránleikans

"Auðvitað stefnum við að því að ljúka þessu kjörtímabili" segir Jóhanna og gagnrýnir stjórnarandstöðuna fyrir skort á hugmyndum um viðreisn atvinnulífsins.

Leiksýning fáránleikans heldur áfram þar sem verkaleikafirring einkennir alla persónusköpun. Sjálfstæðismenn höfðu lagt fram ýtarlegar og raunhæfar tillögur um endurreisn atvinnuveganna, meðal annars með lægri sköttum. Hins vegar er hugmyndaleysi Jóhönnu og Alþýðubandalagsmannanna níu algert.

Öll orka stjórnarinnar fer í innbyrðis deilur eða tilraunir til lausnar á innbyrðis deilum. Laskað fley stjórnarinnar stendur í björtu báli og silfurhærður skipstjórinn í stafni lætur eins og ekkert hafi í skorist. Jóhanna sagði árið 1994 að hennar tími myndi koma. Hennar tími er þá alla vega liðinn, enda er hún án efa lakasti forsætisráðherra sögunnar. Það blasir við mönnum nú að orð hennar árið 1994 virðast hafa verið hrein og klár hótun.

Jóhanna: sit út kjörtímabilið

Pólitískur rétttrúnaður nær nýjum hæðum

Það er gaman að líflegum karakterum sem orða hlutina tæpitungulaust, veigra sér ekki við að tala sjómannamál á landi, tala um kalla og kellingar og þar fram eftir götunum. Egill Einarsson er einn þeirra manna, sem gerir annars grámyglulega tilveru hérna norður í ballarhafi líflegri en ella.

Hættum að amast við mönnum eins og Þykka. Heimurinn yrði skelfilega leiðinlegur öll ummæli manna yrðu að samræmast trúarjátningu hinna pólitískt bókstafstrúuðu. Nógu leiðinlegt er hér fyrir, þar sem þjóðin er föst í eignafangelsi með stjórnvöld sem hlekkja borgarana í fjötra hafta og hirðir megnið af eignum borgaranna með ofurskattlagningu.

Safna undirskriftum gegn Agli

Pólitískt trúboð

Það er sjálfsagt að börn fræðist um kristindóminn og aðrar rætur vestrænnar menningar, það þarf ekkert að hafa með trúboð að gera. En úr því að til stendur að uppræta trúboð í grunnskólum Reykjavíkurborgar væri rétt að leggja af pólitískt trúboð sem birtist glögglega í námsbókum í sögu og félagsfræði og jafnvel fleiri greinum. Þar er oftar en ekki að finna svæsin áróður vinstrimanna.

Jón Gnarr fylgjandi kristinfræðslu

Lokum RÚV!

Á tímum stórfellds niðurskurðar í opinberum rekstri er óverjandi að skattgreiðendur séu látnir halda úti óþarfri stofnun og ríkisútvarpinu fyrir tugmilljarða króna ár hvert.

Opið hús hjá Ríkisútvarpinu er til þess eins fallið að viðhalda aðdáun almennings á hinni óþörfu stofnun sem sinnir verkefnum sem fyrirtæki í einkaeigu geta vel haldið úti eins og dæmin sanna og raunar sinnt mun betur.

Það hefur komið í ljós á undanförnum vikum að svokallað útvarpsgjald sem í fyrstu var ætlað að standa straum af kostnaði við stofnunina er í raun og veru beinn skattur. Fjármálaráðherra tilkynnti stoltur að útvarpsgjaldið væri í raun einn af tekjustofnum ríkissjóðs og því væri réttlætanlegt að skera niður framlög til stofnunarinnar á sama tíma og gjaldið væri hækkað.

Það þarf enginn að segja okkur að Ísland yrði gersneytt af fréttum yrði stofnun sem RÚV lögð niður. Fólk vill fréttir og á meðan svo er mun markaðurinn sjá fólki fyrir þeirri vöru.

Opið hús hjá RÚV