Vinstrimenn í mótsögn að venju

Vinstrimenn kalla iðulega eftir opinni og faglegri stjórnsýslu þegar þeir eru ekki sjálfir við völd og heimta allt upp á borðið. Nú vill hins vegar svo til að ekki eru til 10 milljónir til að þýða spurningar ESB en 20 milljarðar er lítið mál að fá til að ljúka tónlistar og ráðstefnuhúsi.

Skipulögð aðför

Sumir af ráðherrum núverandi ríkisstjórnar hafa beinlínis megnan ímugust á einkaframtakinu. Það þarf því ekki að koma á óvart að fyrirtækjunum í landinu blæði út. Það hlýtur að vera umhugsunarefni fyrir marga frjálslynda vinstrimenn hversu stór hluti atvinnulífsins er kominn beint og óbeint í hendur ríkisvaldsins. Forystuleysi Jóhönnu Sigurðardóttir hefur gert það að verkum að Steingrímur J. Sigfússon er hæstráðandi til sjós og lands. Líklega hefur enginn Íslendingur verið jafnvaldamikill hér á landi síðan á dögum Magnúsar Stephensen landshöfðingja. Samþjöppun valds í íslenskri stjórnsýslu er aðför að lýðræðinu.

Uppgjöf meðal atvinnurekenda

Bruðl hjá gagnslausri utanríkisþjónustu

Íslendingar höfðu átt í gríðarlegum viðskiptum við Japani áður en sendiráð var stofnað þar árið 2000. Sendiráðið hefur engu breytt þar um. Fjölgun sendiráða er eitt versta dæmið um óhófið í opinbera rekstrinum. Hér taka allir flokkar þátt, því það er þeirra hagur að nóg sé af sendiráðum og sendiherrastöðum til að troða í afdönkuðum stjórnmálamönnum. Nánast fullkomið gagnsleysi íslenskrar utanríkisþjónustu kom berlega í ljós við hrun bankakerfisins. Íslensk stjórnvöld gátu engu komið til leiðar á erlendum vettvangi. Það er gersamlega óforsvaranlegt að hafa fjöldann allan af vel menntuðu fólki í atvinnubótavinnu í utanríkisþjónustunni. Þá væri einnig athugandi að endurskoða þátttöku Íslendinga í ýmsum gagnslitlum alþjóðlegum stofnunum, til að mynda Atlantshafsbandalaginu.

Sendiráð upp á 1,5 milljarða

Ný sannindi?

Það þurfti engum að koma á óvart hvert inntak fyrstu fjárlaga fyrstu hreinu vinstristjórnar Íslands yrði.

Hugmyndafræði sósíalista býður ekki upp á annað en skattahækkanir enda þurfa þeir fjármagn einhvers staðar frá til að reka sitt viðamikla afskiptakerfi.

Það dylst engum og hefði aldrei átt að gera í aðdraganda kosninganna í vor að þetta yrði raunin. Þetta er það sem hið "norræna velferðarkerfi" stendur fyrir í raun.

Þetta er vúdú-hagfræði af bestu gerð þar sem hugmyndin er að hægt sé að auka tekjur ríkisins einfaldlega með því að hækka skatta. Fólk er lifandi og mun ávallt bregðast við tekjumissi sem hærri skattar eru og með þessu athæfi sínu er ríkisstjórnin að draga stórlega úr neyslu heimilanna sem ekki var mikil fyrir. Þetta var þá skjaldborgin um heimilin; koma í veg fyrir að þau eyði einhverju og fari sér þannig að voða.

Hærri skattar munu drepa allt atvinnulíf í dróma og verða eins og myllusteinn um háls einstaklinga. Með þessum áætlunum ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur er enn verið að herða sultarólina með skelfilegum afleiðingum fyrir fyrirtæki og einstaklinga á krepputímum.

Miklar skattahækkanir í farvatninu

Aðgát skal höfð í nærveru sálar

Sagan af Semenya ætti að leiða okkur Íslendinga til umhugsunar. Nú um stundir eru fjölmiðlar og bloggsíður uppfullar af rætnum yfirlýsingum í garð manna sem stóðu í framvarðasveit íslensks viðskiptalífs. Í þessu sambandi vill gleymast að þetta eru menn af holdi og blóði með tilfinningar. Menn sem eiga fjölskyldur, konu og oft lítil börn sem líða fyrir árásir á feður þeirra. Það væri óskandi að þeir sem skrifa fréttir og taka þátt í umræðu á opinberum vettvangi leiddu hugann að dapurlegum raunum Semenya, sem sýnir okkur hvernig ill umfjöllun, að ekki sé talað um mannorðsmorð, getur grafið undan lífi fólks.

Niðurbrotin og hætt að hlaupa

Tjáningarfrelsið svívirt

Hún er ótrúleg þessi skjaldborg sem virðist rísa í kringum leiðtoga sósíalista og engu líkara en að í þessu tilfelli sé verið að refsa þingmanninum fyrir guðlast.

Orðum vinstrimanna má ekki andæfa. Þeim sem dirfist að mótmæla einhverju sem frá þeim kemur er krossfestur, stunginn og grafinn, oftast með skömm.

Íslendingar ættu að þekkja þessa helgimynda- og dýrlingavæðingu þjóða best. Nærtækast er að vísa í viðbrögð vinstrimanna og sósíalista við gagnrýni á Evu Joly.

Hana má einfaldlega ekki gagnrýna þar sem hún er heilög, sama gildir um Jóhönnu Sigurðardóttur og Gunnar Andersen forstjóra fjármálaeftirlitsins.

Það verður að teljast hættuleg þróun að tjáningarfrelsi á Vesturlöndum sé fótum troðið með þessum hætti og ekki leggja fjölmiðlar sitt lóð á vogaskálarnar til að sporna við henni.

Þingmaður áminntur fyrir að kalla Obama lygara

Einkarekstur er lausnin

Það er orðið löngu tímabært að opinberir aðilar, jafnt ríki sem sveitarfélög, leiti nýrra leiða við rekstur heilbrigðisstofnana. Einkareksturinn er skilvirkari og ódýrari, en Íslendingar búa við eitt dýrasta heilbrigðiskerfi í heimi. Látum afl markaðarins finna hagkvæmustu leiðirnar. Lausnarorðið hér er frelsi. Frelsum heilbrigðisstofnanir og sjúklinga undan opinberri áþján.

Hefur áhyggjur af stöðunni

Leiðin til ánauðar

Núverandi seðlabankastjóri, sem áður var aðstoðarmaður fjármálaráðherrans Ólafs Ragnars Grímssonar boðar harðari refsingar til þeirra sem brjóta gjaldeyrishöftin. Það vekur athygli að hinn sjálfstæði og óvilhalli seðlabankastjóri skuli verja höftin svo mjög, vitandi það á hvaða vegferð hann er. Strangari reglur um höftin, sem og harðari refsingar festa þau í sessi. Sá grunur læðist að ýmsum okkar sem unnum frelsi og frjálsu framtaki að valdhafarnir kunni þess hreint ekki svo illa. Ráðherrarnir, sér í lagi Steingrímur J., halda um alla þræði efnahagslífsins. Ætli það sé ekki það fyrirkomulag sem sósíalistarnir vilja halda til frambúðar? Nú er meira að segja búið að kynna eitthvað sem kallað er "eigendastefna ríkisins" og brátt verður "Bankasýsla ríkisins" sett á laggirnar. Ætli þetta endi ekki með því að Landsverslunin frá dögum fyrri heimsstyrjaldar verður endurreist?

Gleymum ekki orðum Friðriks Ágústs von Hayek: "Leiðin til ánauðar er vörðuð fögrum fyrirheitum." Íslendingar stefna nú hraðbyri inn í sósíalískt þjóðskipulag.

Eftirlit með gjaldeyri hert

Nytjastefna eða Frelsi

Milton Friedman sagði eitt sinn: Ég er ekki hlynntur frelsi vegna þess að ég tel það hagfræðilega best fyrir samfélagið, þó ég telji svo vera, heldur vegna þess að það er siðferðislega rétt. Friedman var ekki einn um þessa skoðun og margir merkir menn á borð við Karl Popper og Robert Nozick voru honum sammála. Stjórnmálamenn eiga hins vegar erfitt með að kyngja þessum orðum og hallast frekar að nytjastefnupólitík og réttlæta afstöðu sína með nytjastefnu í stað frelsis og margir telja sér jafn vel trú um að þeir geri það í nafni frelsis.

Nytjastefna getur átt samleið með frelsi og margir nytjastefnumenn komast að þeirri niðurstöðu að frelsi sé besta leiðin að betra samfélagi því sem flestir hafa það sem best þegar frelsi er meira en minna. Hættan er hins vegar sú að þetta sama fólk fari út af sporinu þegar það telur aðra samfélagshagsmuni vega þyngra en frelsi. G.W. Bush vilda aðeins meira öryggi á kostnað frelsis, Obama vill aðeins fleiri með heilbrigðistryggingu í stað frelsis, Gísli Marteinn vill aðeins fleiri samgönguhætti í stað frelsis, Þorbjörg Helga vill aðeins fleiri í hverjum bíl í stað frelsis, Jórunn Frímansdóttir vill aðeins fleiri í strætó í stað frelsis, Júlíus Vífill vill 20 milljarða tónlistarhús í stað frelsis og Ásdís Halla vill bara betra samfélag jafnvel á kostnað frelsis. Allt fólk sem meinar vel en er tilbúið að fara út af sporinu í nafni nytjastefnu.

Sá sem réttlætir tónlistarhús vegna fjölbreytni í menningarlífi, hjólastíga vegna lýðheilsu, strætó vegna umhverfisins eða almannatryggingar fyrir meinta skilvirkni hlýtur að telja bann á sölu áfengis, tóbaks, sælgætis og sjónvarpsgláps á fimmtudögum vera ásættanlegt á sömu eða svipuðum rökum, lýðheilsu, umhverfis, skilvirkni og samfélagslegum rökum.

Hægt er að telja upp marga vinstrimenn sem vilja fórna frelsi fyrir hin ýmsu mál en vinstrimenn hafa aldri verið eða þóst vera talsmenn frelsis. Þegar frjálshyggjumenn börðust fyrir grundvallarréttindum börðust vinstrimenn gegn þeim. Tjáningarfrelsi, eignaréttur, athafnafrelsi og önnur grundvallaréttindi voru þyrnar í augum vinstrimanna fyrr á öldum og langt fram eftir 20. Öldinni. Þess vegna beini ég spjótum mínu að því fólki sem á að vera og ég tel að geti verið talsmenn frelsis en hefur einhver staðar farið út af sporinu.

Vinstrimenn við stjórn borgarinnar

Af hverju ættu borgaryfirvöld yfir höfuð að hafa skoðun á ferðamáta borgarbúa. Meirihluti borgarbúa kýs að ferðast í sínum einkabíl. Íslendingar eru upp til hópa einstaklingshyggjufólk, vilja ferðast um á sínum bílum og búa í sínum eigin húsum með nóg rými í kringum sig. Þar að auki býður reykvísk veðrátta ekki upp á að fólk ferðist um á reiðhjólum.

Að ætla fólki að fara um borginni á reiðhjólum lýsir veruleikafirringu í anda Vinstri grænna. Það er kominn tími til að einkabíllinn eignist verðugan fulltrúa í borgarstjórn.

Gísli Marteinn formaður umhverfis- og samgönguráðs