Er frelsi hið sama og afskiptaleysi?

Frjálshyggjumaðurinn er andvígur öllu valdboði og þar með öllum ríkisafskiptum. Sumir frjálshyggjumenn láta sig þó hafa það að samþykkja ríkisofbeldi í formi ríkislögreglu og ríkisdómstóla, en segja að það sé af illri nauðsyn. En fyrir utan slík frávik eru frjálshyggjumenn yfirleitt andríkismenn.

Þessu hafa margir, bæði óvart og viljandi, ruglað saman við afskiptaleysi og sagt að frjálshyggjumenn boði í stað ríkisvalds komi "ekkert".  Frjálshyggjumaðurinn segir t.d. að ríkisvaldið eigi ekki að skipta sér af því hver er með fulla vasa fjár og hver tóma. Sjái einhver með fulla vasa fjár ástæðu til að moka fé ofan í tóma vasa annarra þá sé honum það auðvitað í sjálfsvald sett. Lengra nær það samt ekki.

Þetta hafa andstæðingar frjálshyggjunnar, eða þeir sem misskilja hana, sagt að jafngildi því að enginn muni styðja við þá sem minna mega sín eða lenda í tímabundnum áföllum í lífinu. 

Þeir segja líka að ef ríkisvaldið sér ekki um að mennta okkur þá muni enginn afla sér menntunar.

Þeir segja líka að ef ríkisvaldið hefur ekki heilbrigðiskerfið á sinni könnu muni varla vera til neitt sem heitir heilbrigðiskerfi.

Þeir segja líka að vegir, vitar, tónlist og útivistarsvæði séu uppfinningar ríkisvaldsins sem muni hverfa úr sögunni ef ríkisvaldið hættir að halda í þeim lífinu.

Vitaskuld er ekkert af þessu rétt. Rétt eins og vitar og lestrarkennsla er góðgerðaraðstoð nokkuð sem einkaaðilar fundu upp og gerðu vel, en ríkisvaldið sópaði síðar undir sinn stóra og kæfandi verndarvæng og kom á spena skattgreiðenda. Að menn gefi til mannúðarmála, til að aðstoða náunga sinn eða aðstoða þá sem lenda í tímabundnum erfiðleikum er ekkert nýtt, og ekkert sem ríkisvaldið fann upp. Hvorki mannúð né góðmennska er fólgin í því að opna veskið þegar ríkisvaldið heimtir sína skatta. Góðgerðarstarfsemi á kostnað skattgreiðenda er því ekki til. En að ríkisvaldið veiti, með valdboði, úr einum vasa í annan er vitaskuld vel þekkt, og raunar það eina sem ríkisvaldið hefur á sinni könnu. 

Að ríkið hætti að hafa eitthvað á sinni könnu, og að það hverfi þar með úr sögunni er rökvilla sem styðst við pólitískan áróður þeirra sem vilja sem mest ríkisvald fyrir sem mestan tilkostnað.