Ríkið er vandamálið, ekki lausnin

Þegar ríkisvaldið ætlar sér að "leysa vandamálin", þá magnast þau upp og verða verri.

Því lengri tíma sem tekur fyrir ríkisvaldið að draga úr afskiptum sínum og "björgunaraðgerðum", þeim mun verra verður ástandið. 

Því miður eru stjórnmálamenn yfirleitt þeirrar gerðar að vera fólk "aðgerða", sem vill "gera eitthvað". Þeir geta því ekki hugsað sér að klippa á afskipti hins opinbera. Þvert á móti, þá vilja þeir yfirleitt að sjúklingurinn sem hagkerfið er orðið að fái stærri og stærri skammta af lyfinu sem gerði hann veikan.

Það er því undir almenningi komið að krefjast aðgerðaleysis stjórnmálamanna. Stundum er heppnin með almenningi, og æðsti valdsmaður ríkisins fær heilablóðfall og getur ekkert aðhafst, og fyrir vikið fær markaðurinn svigrúm til að leiðrétta sig. En þegar heppnin er ekki til staðar, þá þarf markvissari kröfu frá almenningi um að halda stjórnmálamönnum frá hagkerfinu sem þeir eyðilögðu og vilja nú eyðileggja enn meira með víðtækum sósíalisma.

Tillögur um skattalækkanir eru góðra gjalda verðar. Þeim þarf að fylgja tillögur um mikinn niðurskurð á umfangi og kostnaði hins opinbera. Skattar þurfa að lækka, en útgjöld ríkisins þurfa að lækka enn meira og svo mikið að svigrúm verði til að greiða niður skuldir hins opinbera hratt. 

En það er ekki nóg að taka kreditkortið af hinu opinbera. Afskipti þess af frjálsum viðskiptum og samskiptum þurfa líka að dragast saman. Markaður sem sér minni skattheimtu en aukið opinbert eftirlit er ekki frjálsari en sá sem borgar þunga skatta en fær að öðru leyti að leggja allt sitt undir dóm og eftirlit neytenda.  Þrællinn er ekki frjáls þótt hlekkirnir séu fluttir af hægri fæti hans og yfir á þann til vinstri.

Ef stjórnmálamenn vilja "leysa vandamálin", þá væri nærtækast fyrir þá að leggja til að frídögum þeirra verði fjölgað í 360 á ári. 

Skattarnir lækki